1. It's always better when we're together!

Na 101 nachten gescheiden, was ons weerzien als een sprookje uit 1001 nacht :-). Na een luxe vlucht, 9 uur wachten en een minuscuul vliegtuigje stond ik dan eindelijk op het kleine vliegveld van Mwanza in Tanzania. Na ruim 3 maanden konden Bas en ik elkaar eindelijk weer zien, voelen en horen! Een kwartier geknuffel en gezoen later, zaten we in een taxi naar het meest luxe hotel van de stad. De taxi-chauffeur werd een beetje verlegen van al het geklef op de achterbank, maar of dat me iets kan schelen….nee :-). Eindelijk weer samen!!!!

Bas had een romantische kamer geregeld op een boot op het Victoriameer. Kaarsjes, flesje port en zelfs een muziekje ontbrak niet. Het was al het gewacht en de rib uit mijn lijf toen al waard!

Na deze luxe nacht was het tijd voor het échte Afrika: eerst een half uur met de ferry en vervolgens een uur met een taxi over een hobbelige zandweg. Op weg naar Sengerema, de plaats waar Bas de afgelopen 3 maanden gedokterd heeft. Het huisje waar hij en Tanja (ook geneeskunde studente uit Nijmegen) verblijven ligt op drie minuten lopen van het zieknhuis. Voor Afrikaanse begrippen is het zeer chique: een betonnen vloer, een fornuis en sinds enkele weken een koelkast. Ook de hurk-wc is stukken beter dan de rietenschuttinkjes rond een gat in de grond. Daarnaast is Elisabeth, de huishoudster, een geweldige kok! Ik heb mijn darmen niet horen protesteren!

Statistiek
-----------------------------------------------------------------------------
Thuis gemist: 0 keer
Ziek geweest: 0 keer
Telefoon opgeladen: 0 keer
Ruzie: 0 keer
Aantal bedden: 6
Lekker gegeten: Iedere dag
Gezegd hoe leuk en lief we elkaar vinden: Ontelbaar vaak
------------------------------------------------------------------------------


Bas heeft me Sengerema laten zien en terwijl we rondliepen, riepen alle kids ‘mzungu’, wat ‘witte’ betekent. Ongelofelijk hoe blij je ze kunt maken met een ballon! Ik begrijp nu ook beter waarom het msn-en of skypen soms niet lukte. Drie dagen per week is er geen stroom, internet valt regelmatig uit en als het er is, is het traag. (2 korte mailtjes in 40 min…). Maar geen Tanzaniaan die zich daar zichtbaar druk om maakt.

Een dag later heeft Bas me een rondleiding gegeven in het ziekenhuis. De omstandigheden zijn hier toch wel even anders dan wat je bij ER voorbij ziet komen; enorme rijen, meerdere mensen in 1 bed, eten-kokende familie op de binnenplaats, suf rondsjokkende verpleegsters en een geïrriteerde (maar wel sexy in die witte jas;-)) Bas die weeeeer geen labuitslagen heeft. Haast en efficiëntie zijn twee termen die ze hier niet kennen, ook niet als het om mensenlevens gaat. Maar geen Tanzaniaan die zich daar zichtbaar druk om maakt.

Ik ben maar niet al te lang in rond blijven hangen, want van té vroeg geboren tweelingen die zonder moeder in een groot bed liggen in de stank van moedermelk of een wegkwijnend jongetje met zijn vader (de enige vader) die waakt in het bed naast hem, word je niet zo heel vrolijk. Gelukkig heb ik me prima vermaakt in het huisje met Sammie, het zoontje (11 maanden) van Elisabeth. Vooral mijn horloge en mijn gladde blonde haar vond hij enorm interessant.

Voordat ik echt goed ingeburgerd was, was het alweer tijd om op safari te vertrekken! Drie dagen naar het Serengetipark en een dag naar de Ngoro Ngoro krater om allerlei dieren te spotten. (lees hier voor het andere verhaal en kijk vooral de foto’s!)

Opvallend
-----------------------------------------------------------------------------
- Het enorme gevarieerde landschap
- Spaanse reggaeton in de taxi (hetzelfde als in Peru:-)!)
- De pruiken van de vrouwen lijken wel toupetjes
- De spontaniteit van de kids (veel meer dan in Peru)
- Ugali, een soort meelbal met zand, die mensen echt lekker schijnen te vinden
- De hoeveelheid kilo’s op de hoofden van de vrouwen + een kind op de rug
- Indiërs zijn hier economisch de baas
- De enorme bos haar van Bas;-)
--------------------------------------------------------------------------------

Na terugkomst van een geweldige safari-ervaring slechts 1 dag ‘thuis’ geweest. Met Bas, Tanja en haar vader zijn we naar Sister Peg afgereisd. Sister Peg is een Amerikaanse non, die al 27 jaar in Tanzania woont en werkt. Het is een warme vrouw met een enorm gevoel voor humor (ongeveer net zoveel als het lichaamsgewicht). Het is mooi om te zien wat ze heeft opgebouwd door de jaren heen; een kliniek voor ondervoede kinderen, een basisschool, een bouw-, en naaiopleiding. Bas en Tanja hebben een dagje meegeholpen in de kliniek en de vader van Tanja en ik hebben ‘Engelse les’ gegeven. Dit kwam er op neer dat we met 10 verlegen meiden van mijn leeftijd 10 keer hetzelfde gesprek moesten voeren. Daarna heb ik de kleuters verblijd met kleurplaten en stiften. Maar toen moest het hoogtepunt nog komen: BELLENBLAAS! De kids (én nonnen én leraressen) gingen uit hun dak. De kinderen gilden, sprongen en renden de bellen achterna. Geweldig!

Tot slot nog even meegekeken in de kliniek. Er worden hoestenden, slecht uitziende minikindjes binnengebracht, waarvan er een aantal naar het ziekenhuis werden doorgestuurd (ruim 1 uur rijden). Gelukkig konden we twee van de ergste gevallen met ons mee in de auto terug naar huis. Beide blijken ze malaria te hebben.

Tsja en zo vliegen twee weken dus voorbij. Vrijdag zijn Bas en ik weer naar het luxe Tilapiahotel gereisd voor onze laatste avond samen. Een duik in het zwembad en gezellig met Leonieke en Meta (twee andere studenten uit Nijmegen) heerlijk gegeten en gedronken. Maar zaterdag moest er dan toch weer afscheid genomen worden..Komt er dan nooit een einde aan?! Weer snikkend de douane door..gelukkig zal het gemis deze keer van kortere duur zijn. Nog maar 5 ½ week en dan is Bas weer thuis! Maar ik wilde nog helemaal niet naar huis! Duiken op Zanzibar, een berg beklimmen en reizen lijkt veel leuker! Volgende keer samen!

Nu is het tijd voor de introductie week van Amsterdam, de Cusco-reünie! en dan wordt het weer studeren geblazen. Voorlopig zit ik weer in Utrecht, dus hopelijk tot snel!

Liefs Ina

P.S. Lees verhaal 2. The Big Five voor het verhaal over mijn safari!